Ons mannetje!

woensdag 13 april.

Hopelijk lukt het om dit op internet te zetten straks. Tian is nu ongeveer 24 uur bij ons, het lijkt al veel langer.
Na een voorspoedige vlucht stapten we in een taxi naar T. Na twee uur rijden kwamen we aan bij het kindertehuis. Daar stonden twee vrouwen en een schattig klein mannetje op ons te wachten.
De eerste kennismaking verliep prima, hij straalde van oor tot oor dat zijn papa en mama er eindelijk waren en wilde graag op de foto. Zijn verzorgsters lieten hem “i love you papa, mama” zeggen.
Xinxin –sjinsjin- is echt een heel lief schatig mannetje, kan prachtig lachen en maakt dan zijn oogjes tot piepkleine spleetjes. Hij was ook erg tevreden omdat hij in de auto had gezeten om naar ons toe te komen. We moesten wat papieren invullen, maar Xinxin wilde buiten spelen, P vulde het dus alleen in en Xinxin trok M mee naar buiten. Eenmaal buiten zette hij een heel boos gezichtje op, echt een donderwolk. De auto met verzorgsters was nu weg- ze hadden wel afscheid genomen- en er stond een andere auto. “Dat is niet onze auto!! riep hij. Ze zijn weggegaan. Wij hadden een witte auto.”
De gids vertelde hem dat de auto was omgetoverd in een rode auto en dat hij met papa en mama naar het hotel zouden gaan. Oei….. echt heel zielig… Je voelt je net een acteur in een wrede kinderfilm.
Al gauw werd duidelijk dat hij naar de anderen wilde, maar dat papa en mama mee moesten. Gelukkig hadden we nog een auto als lokmiddel: een speelgoedambulance met loeiende sirene. Het deurtje ging stuk en P moest hem repareren. Dat hielp, nu wilde hij graag mee en er kon weer een lachje af.
Het hotel was vlakbij het kindertehuis. We hebben een simpele kamer, met kinderbed- uiteraard- en badkamer met bad. In de hotelkamer keek hij eens goed rond, je zag hem denken. Hij vond het allemaal bedenkelijk, de nieuwe omgeving en vooral twee grote mensen die een andere taal spraken.
Maar we vonden hem heel erg flink, hij hoefde vooralsnog helemaal niet te huilen en had veel interesse in zijn omgeving. Het is echt een ventje hoor, de knopjes van de tv, de mobieltjes zijn allemaal reuze- interessant. Binnen 5 minuten had hij een verzameling aangelegd van 5 apparaten en daarbij zijn loeiende ambulance. Trots liet hij het allemaal zien. We probeerden voor de grap wat af te pakken, maar daar kwam de donderwolk weer opzetten. Nou goed, voor de eerste dag lieten we het maar. Inmiddels hadden we zelf al behoorlijke trek gekregen, vanuit het raam zagen we een Mc Donalds. We wisten dat hij daar een keer eerder was geweest, dus wezen er op: zullen we daar gaan eten? “Nee zei hij, we gaan niet naar Mc Donalds,we gaan naar huis. “ ………… Het blijkt een goede zet geweest zijn om een beetje Chinees te leren, hij kletst voor tien en het is erg fijn dat we er wat van verstaan of dingen kunnen uitleggen. Hij legt zelf ook erg graag dingen uit. Zijn fotoboekje- dat hij ter voorbereiding had gekregen- gaat steeds mee en helpt hem bij moeilijke momenten, dan neemt hij het nog eens allemaal door, in het Chinees. Dit is mama, dit is papa, dit is poesje, hier gaan we wonen, dit is papa met Xinxin. Echt enorm aandoenlijk.
Net maakte hij een erg leuk grapje met het fotoboekje. Hij liet steeds een foto zien, en vertelde wat er op stond. Na drie foto’s deed hij zijn stompje in het plastic hoesje en zei: kijk mama, dit is Xinxin (Overigens gaat het eigenlijk prima met zijn rechterarm, waar hij dus zijn handje mist, hij gebruikt hem volop en is heel creatief. Hij kan drinken met zijn linkerhand uit een gewoon glas en morst niet. De tuitbeker staat als souvenir in de kamer.)
We waren gebleven bij het avondeten. Maar niet naar Mc Donalds dus, we bestelden wat op de kamer: frietjes en salade. Dat was een enorme verrassing! Zijn hele gezichtje lichtte op bij het zien van het enorme bord patat. Het ging er goed in, ook de salade beviel hem goed. Wel zielig: hij vroeg steeds maar of het echt voor hem was. Na het eten in bad. Dat had hij ook nog nooit meegemaakt. Hij bleef staan en deed een plasje in bad, snapte er helemaal niets van. We zetten hem neer en gaven zijn bekertjes, wat een feest, hij schaterde het uit. Na het bad natuurlijk afdrogen, vond hij ook heerlijk, hij is best een knuffeldiertje al. Zijn nieuwe pyama aan en in bed. Dat was een klein ,zwijgend, drama, hij was doodsbang dat we, of een van ons, weg zouden gaan. Vanuit zijn bedje bleef hij ons volgen, ook als er een naast hem zat. We gingen zelf op het bed liggen, lamp gedempt, maar nee, het bleef eng. Hij wilde bij ons in bed, dus dat deden we dan maar, hij werd er ook meteen rustig van. Het licht mocht nu uit. We praatten samen nog even en hij ging alles nazeggen en dan schateren, stel idioten met hun vreemde taal ook. Na tien keer welterusten zeggen in het Chinees was de boodschap duidelijk en ging hij heel moe slapen. ’s Nachts werd M wakker van kleine vingertjes op haar gezicht. Om de paar uur werd er even getest of ze er nog was, reuze schattig.

donderdag 14 april:

We werden vroeg wakker en de vermoeidheid werd meteen gecompenseerd door een stralende glimlach. Waarschijnlijk heeft hij geleerd om stil te doen, want hij begon de dag met fluisterverhalen.
We moesten al vroeg op pad, omdat we maar twee dagen hier zijn moet alles ook snel, maar goed, straks in Beijing is er meer tijd. Tian wilde zijn eigen trui aan en een stoere Hollandse broek. Onderweg vroeg hij: van welk kindje is deze broek? Echt totaal verbaasd dat het zijn broek was.
En apetrots.
Het ontbijt was een mix van Chinees en Westers eten, we gaven hem maar rijst, hij eet met stokjes!
We gingen naar Civil affairs en naar de Notary. Wat we precies waar deden ben ik nu al kwijt.
De meeste aandacht ging natuurlijk toch naar Tian die overigens superbraaf was. Bij de notary ging hij lief zitten kleuren in zijn tekenboekje !- In het boekje staan nijntjes. Het begrip konijn fascineert hem erg. Hij heeft al een hele voorstelling van het nieuwe gezin: papa- baba-, mama, Xinxin, poesjes en konijn. Bovendien is “konijn” een aanknopingspunt met rijmpjes die hij kent. In de auto was hij allemaal Chinese gedichten aan het opzeggen, en liedjes aan het zingen. Ook het website liedje horen we steeds, maar nu live. Toen de gids en een andere begeleidster in de auto de gedichten doornamen en overlegden hoe de tekst ook alweer was zei hij: je vergeet de titel!
Het is echt een slim ventje, en inderdaad, hij telt al tot 100 in het Chinees. Hij vindt het duidelijk leuk om te leren en vertelde aan de gids- die natuurlijk Chinees is en alles kan verstaan- dat hij op school alle vakken leuk vindt. Hij stelt veel vragen, wat het is, waar het voor dient, een beetje jammer dat we niet altijd alles begrijpen.
Na het ochtendprogramma terug naar het hotel. We wilden een dutje doen, maar Tian wilde liever grapjes maken. Als een echt clowntje liep hij door de kamer, terwijl hij bewegingen nadeed en vreselijk moest lachen. En wij ook natuurlijk, alleen de spleetoogjes zijn heel
lief om te zien. Na een poosje waren we alledrie doodmoe. In zijn eigen bedje wilde hij niet, brullen! Dus toch maar bij ons, waar hij snel in slaap viel.
’s Middags naar het kindertehuis. Helaas moesten we hem wakker maken. Daar volgde de eerste echte grote brulpartij. Hij bleef een zin maar herhalen, maar we verstonden hem niet….
O, o, wat een leed. We dachten dat hij riep dat hij terug wilde, en schreven het fonetisch op voor als de gids er zou zijn. Na 15 minuten erbarmelijk geschreeuw liepen we naar de badkamer, hij deed een plasje, maar bleef naschokken. Iets te laat waren we in de lobby. We vroegen de gids om uitleg, wat bleek : hij wilde een plasje doen, maar we waren hem gaan troosten, helemaal fout natuurlijk.
Hij wilde niet terug, maar bij papa en mama blijven en in de auto. We bezochten zijn eerste kindertehuis, en kregen een rondleiding van een heel vriendelijk meisje.
We mochten ook foto’s maken, maar dat viel zwaar, heel aangrijpend om te zien allemaal..
Je werd er echt niet vrolijk van. Tian vond het raar, ineens weer andere kindjes, op de voor hem gebruikelijke manier- veel kindjes in een kamer-. Hij vond het net als wij helemaal niet leuk en kneep stevig in onze hand. Wat wel mooi was was de onbevangenheid van de kinderen. In een kamer zat een zwaar gehandicapt meisje, verlamd. Tian keek er naar en dacht na. Het meisje vond op haar beurt Tian maar raar en vroeg waar zijn andere hand was gebleven..

Nu zit P in bad, ondanks het plezier van gisteren wil Tian er echt niet in nu, dan maar niet.
Hij is wel heel schoon op zichzelf, voor het eten rent hij naar de kraan en gaat zijn handjes wassen.
Toen hij bij de notaris stift op zijn arm gekomen was zei hij: “nu kan ik niet eten, want ik ben vies, ik moet eerst mijn handje wassen”. Tian zit nu weer nijntjes te kleuren en we gaan zo proberen het op internet te zetten beneden in het hotel.

Tot de volgende keer! en hartelijke groeten uit het verre China!
:):)

We hopen dat onze site uploaden weer lukt, want we hebben prachtige foto's en misschien ook filmpje. We zijn weer twee dagen verder.
Gisteren kwamen we uit de provincie naar Beijing, klein drama dus eerst, omdat er geen huisdieren waren. Onderweg hadden we een tocht gemaakt naar zijn vindplaats, met onze geweldige chauffeur en gids. Ze zijn enorm behulpzaam. De vindplaats was moeilijk te vinden, het was net Spoorloos, overal vragen naar de naam enzo. Maar we hebben de plek gevonden en veel foto's van de omgeving gemaakt, wel een heel raar idee... Maar minder aangrijpend dan gedacht, want het mannetje zelf was erg vrolijk intussen.

Vannacht eindelijk goed geslapen, hij in zijn eigen bedje, tussen onze twee bedden in, dat hielp. Er zijn geen lakentjes voor kinderen in de bedden hier, dus hij sliep onder een kleurige handdoek, wilde wel 20 keer vragen of dat van hem was..
Vandaag doen we niets, behalve uitrusten. Bij het ontbijt zagen we de andere- veel jongere- kindjes, ook heel schattig. Sommigen zagen er echt matig en bleek uit...
De speeltuin op het hotelterrein vond hij niets, of het riep misschien wel van alles op, wij zaten zelf vrolijk te doen op de schommel, maar hij zette zijn donderwolkje weer op. Nu zijn we weer thuis. Meneertje is in een uitstekende bui, probeert dingen uit- binnen de lijntjes kleuren, een dop eraf schroeven, de klerenkast opruimen- handig!- en roept dan: ik heb het zelf gedaan!!

Af en toe is hij net een kleine mr. Bean. Kan goed imiteren ook.
Toen hij weer voor zichzelf Chinese liedjes ging zingen en ik voor de grap ging dirigeren en zei: goed zo, ga maar zingen", ging hij opzettelijk de woorden mimen, om te jennen. Hij had goed door dat we dat leuk vinden en had geen zin in kunstjes tonen:)) Hij is heel erg lief, maar Marjo had gelijk: een enorm pittig baasje ook, je moet geen ruzie met hem krijgen:)

We proberen veel te filmen, en foto's te maken. Ergens wel heel jammer dat hij onherroepelijk zijn achtergrond kwijtraakt, hij weet al zoveel woorden, versjes enzo. Nu gaan we zo boodschappen doen, ben wel benieuwd naar een Chinese supermarkt.

doeg, veel groetjes allemaal, tot volgende keer

16 april

We zijn wel goed moe, waren drukke dagen, veel intensieve indrukken achter elkaar. Maar hij is echt een prachtige aanwinst, onze kleine mr Bean. Morgen gaan we Peking in, dierentuin of verboden stad. Goed weekend!

We werden erg moe wakker, maar Tian had al weer volop energie. Hij ging eerst fluisterend zijn boekjes lezen, is duidelijk goed gedresseerd in het tehuis, als het gaat om stil zijn.
Even een donderwolkbui toen hij niet een derde keer appelsap mocht, maar water moest nemen.
Woest ging hij in een hoek staan, met een pruillip, maar het ziet er alleen maar koddig uit.
Het sap wil hij nu toch uit zijn tuitbeker, want middenin zit nijntje. Waar hij kan haalt hij de beker uit zijn hond, en laat hem aan mensen zien. Het is echt een enorme charmeur hoor, kan honderd gezichtjes trekken. Een beetje een irritant trekje is dat hij graag imiteert, dat is vaak heel grappig, maar soms gaat hij maar door. Mensen zeggen wat tegen hem en hij gaat ze herhalen.

Vandaag wilden we wel eens wat gaan bekijken, en ook kijken hoe een uitstapje met hem erbij zou gaan. In de taxi naar de Verboden stad.
Wat een enorm plein! De taxichauffeur gaf uitleg bij alle gebouwen. We konden nog geen buggy vinden, dus moesten alles lopen met het ventje, hij liep dapper mee, maar je zag hem wel moe worden.
Met zo’n mannetje erbij is het wel even anders, maar ook heel leuk natuurlijk. Hij had niet veel oog voor zijn omgeving, klemde ons stevig vast en trok zijn gezicht op de donderwolk als mensen hem
aanspraken. Het was erg druk, je kon lopen over de hoofden. Een paar Chinezen wilden graag met ons op de foto en we kregen veel vragen over Tian: of we zelf geen kinderen konden krijgen soms?
Er wordt wel erg naar zijn handje gekeken, mensen kijken helemaal om. Maar we keken zelf ook volop rond. Mn alle kleding van de kinderen verbaasde ons: zoveel lagen en wol, terwijl het warm is. Tian heeft gisteren ook al verteld dat hij nieuwe eigen kleren heeft, maar dat baba en mama hem weinig kleren aandoen!
We lopen zelf in een tshirt, maar doen hem ook maar een vestje aan, zonder wil hij de deur niet uit nl.
Op de terugweg in de taxi ging hij liedjes zingen met de chauffeur, wat een eigenwijs ventje!. De chauffeur vond het allemaal leuk en zong vrolijk mee, ondanks het drukke verkeer, maar meneertje zei: nee zo gaat het niet, en ging het anders zingen…
Hij moet wel aangepakt worden, maar het is een prachtig mannetje, vol fantasie en snel van begrip.
Hij houdt veel van plagen en pakt daar mensen gauw mee in, erg leuk om te zien.
Nederlands leren lukt ook al een beetje , hij zegt ja, nee, komma=kommaar, dankoewe= dankuwel,
mama kleine jongu= mama’s kleine jongetje , maar snapt al veel.
Sommige Chinese gewoontes zitten er diep in, hij zegt vaak ayi= tante- wordt gebruikt voor nannies- ipv. mama, niet zo gek als je nog nooit een mama hebt gehad..
Hij wast alsof hij smetvrees heeft, ook vast een gewoonte uit het tehuis. Kleren die rondslingeren worden netjes opgeruimd, en snel een beetje.

Na een vrolijk ontwaken was het al gauw helemaal mis. Tian wilde chips eten. In het kindertehuis was hij niets gewend, dat is duidelijk uit zijn reacties op luxe dingen: chocola, chips, een keer een ijsje.
Hij zag de chips liggen en vroeg erom- zomaar pakken durft hij echt niet-. We vertelden dat we gingen ontbijten, en dat er geen chips inzaten. Woest was hij. Met zijn boze Chinese hoofdje ging hij in een hoek staan, eerst pruilen, toen huilen, alsof hij net weet-ik-wat had meegemaakt.
Hij wilde niet zijn hond mee en niet mee naar het ontbijt en zei: ik vind jullie niet lief!! Dat was duidelijk.
We besloten hem grienend en wel gewoon mee te nemen, hij is ook gek op eten bovendien.
Onderweg klaarde de wolk al op, hij was weer helemaal blij. Bij het ontbijt zei hij uit zichzelf: ik vind baba en mama lief! Gelukkig maar dan!
Hij had zijn Chinese kleertjes aan en zag er uit als een prinsje en had veel bekijks, vond hij leuk. Toen de gids kwam zei hij: kijk eens wat ik nu voor broek weer aan heb!
Het blijft een feest, al die nieuwe dingen voor zo’n ventje.

Met gewone kleren aan gingen we naar zijn kindertehuis, een uur van Beijing. Hier heeft hij drie jaar gewoond, dus het was spannend hoe hij zou reageren na een halve week daar weg te zijn.
Hij vond het leuk iedereen te zien, rende op zijn bed af en zei: waarom slaapt een ander kindje in mijn bed?! De vriendjes daar waren erg nieuwsgierig en, heel sneu, hunkerden naar een knuffel of een aai.
Hij was supertrots , bijna een beetje vervelend: schepte ontzettend op en liep rond als een prinsje. Tegen de andere kindjes zei hij: jullie hebben veel te warme kleren aan.- Chinezen dragen veel laagjes, wij kleden hem gewoon zoals wij zelf- De nannies waren heel lief tegen hem, ontroerend om te zien. We hebben veel foto’s gemaakt en gefilmd, echt prachtig dat dat kan. Terug in de auto had hij zin om zijn repertoire Chinese liedjes en kunstjes te tonen, hij kent wel 50 liedjes en gedichten en vindt dat leuk om te laten horen. Kan ook al een beetje klokkijken. Voor een deel ook duidelijk dat hij zich wil bewijzen denken we, maar het is natuurlijk erg leuk om te horen en te zien.
We namen afscheid van de gids, een hele leuke spontane meid trouwens, en gingen naar boven.
Daar ging de deur niet open, dus Peter ging een oplossing zoeken. Dat was net teveel van het goede, huilen… Baba moet thuis komen, waar is baba?! Hij had al afscheid genomen van de nannies, vriendjes, de gids en nu ook nog Peter weg. Gelukkig was de bui snel over.

Even thuis spelen en wij zaten er uitgezakt bij. We maakten maar gebruik van het feit dat hij graag dienstbaar is, hij heeft cola ingeschonken en de kamer opgeruimd, hij vindt het heel leuk die opdrachtjes waarbij hij moet denken wat woorden betekenen enzo. Leg maar in de kast, gooi maar in de prullenbak etc.
Uit eten, Japans, bij het hotel. Er zijn hier wel 10 of meer restaurants op het terrein. Tian at met stokjes en was aanvankelijk erg lief. Hij wint alle meiden om zijn vinger, met zijn lach en grapjes. Een verrukt gezichtje bij al het lekkers. De serveerster vroeg of hij visjes wilde kijken, wilde hij niet, even later had hij de pitjes van zijn meloen in zijn glas water gegooid en zei dat het visjes waren… Erg geestig, maar oppassen met dit ventje dus.
Van zijn handicap hebben we weinig “last”. Klinkt misschien raar, maar het is een deel van zijn charme. Hij kan flessen openen, veters strikken, hij doet er van alles mee en de motoriek in zijn andere hand is heel goed. Hij zit er wel mee zelf, dat merk je soms, zegt wel vaak dat wij twee handjes hebben en hij maar een.

Morgen zijn we van plan om naar de dierentuin te gaan, panda’s kijken.
tot volgende keer!

O ja voordat ik het vergeet: we reageren niet op jullie omdat we niet op de site kunnen en gastenboek ook niet kunnen lezen hier!

Xinxin zit lekker te spelen in bad, met P erbij, de volgende kleine overwinning. Heerlijk even geen klein aapje dat aan je hangt! Hij is erg lief, maar heeft veel moeite met M alleen laten, heel logisch ook op zich. Hij is het meest blij als we alledrie bij elkaar zijn, als er eentje mist kijkt hij overal rond en vraagt of de ander nog terug zal komen.
Toen ik vanmorgen wakker werd en erg slaperig mijn ogen open deed keek ik recht in een klein piemeltje. “Kan mama!” ( kijk eens mama) , riep hij vrolijk uit! Het is echt een boefje vol grapjes.
Het lijkt erop alsof onze “harde aanpak” vruchten begint af te werpen. Hij snapt nu dat er niet elke dag bergen chocola- tjsekelu- en cola doorheen kunnen gaan, dat zijn sokken aanmoeten voordat hij mee mag naar buiten. De donderwolk zet hij nog vaak op, maar hij ziet dat we er niet op ingaan en het zonde is van zijn energie.
Op zich heel mooi om die ontwikkeling te zien. Als je hem gisteren zag zou een buitenstaander denken dat hij strontverwend is, al jaren, terwijl natuurlijk het tegendeel waar is. Het jochie heeft enorme moeite met omschakelen naar meer vrijheid, meer speelgoed, aandacht, eigen kleren. Zijn reactie is dan dus hetzelfde als van een heel verwend kind.

Bij het ontbijt troffen we weer andere ouders met hun kindjes. Heel veel papa's en mama's zei Tian! Ja, inderdaad, is ook een wonder als er eerst helemaal geen papa's en mama's waren..

Hij hecht erg aan vaste gewoontes. Hij is nog maar net zindelijk en bij de bezoekjes aan de wc hebben we de gewoonte om zijn plasje door te spoelen en uit te zwaaien. Bye bye! roepen we dan.
Toen hij vanmorgen naar de wc ging in de lobby riep hij het ook, en bij de buren die doortrokken was het meteen ook bye bye! Handjes wassen na wc-bezoek hoort er ook bij. Toen een van de dames op de wc wegliep riep hij haar na: handjes wassen!!

Verstoppen is ook erg favoriet. Hij verstopt zichzelf en roept dan ”ik ben er niet, of : Xinxin is er niet”, erg geestig. Zwakke plekken heeft hij ook al gevonden. Na de sleutel door de wc gespoeld te hebben zegt hij: de sleutel is er niet, papa- nog steeds in het Chinees hoor- En tovert hem tevoorschijn, taadaa!! Echt net Mr Bean met zijn koppie erbij.

Sinds twee dagen zien we ook dat hij erg van dansen houdt. Bij muziek die hem aanspreekt gaat hij met zijn lijfje heen en weer, met armbewegingen erbij en gekke gezichtjes. Of juist met een ernstig
keizergezicht. Het zingen gebeurt ook nog steeds, het is een teken dat hij blij is. Vaak lopen we zingend over straat. We kennen nu een paar woorden van een paar liedjes, beginnen met de eerste zin- natuurlijk helemaal fout!- en dan zegt hij: nee zo gaat het niet, en gaat zingen. Toch jammer dat dat straks helemaal zal wegzakken.

Het uitstapje van vandaag was naar een stuk van Peking met enorme warenhuizen en smalle straatjes met Chinese troepjes, we hebben goed ingeslagen. T. kreeg niets van ons, omdat we denken dat hij zich toch al geen raad weet met al het nieuws- gemeen he?- Van een winkelmeisje kreeg hij een medaillon met Mao erop, Mao zegt hij dan. Hij hamstert zijn schatten in zijn eigen kastje hier, dat zal vast typisch kindertehuisgedrag zijn. Je mag ook bijna niet kijken ernaar, of iets vastpakken, dan staat hij al trappelend ernaast.

tot volgende keer!

Gisteren ging Xinxin werkelijk slapen zonder brulbui. Eerst de luier en pyama aan. Bij die luier aantrekken gaat hij zelf al liggen en gooit zijn kontje omhoog, we hoorden van de andere ouders dat hun kinderen dat ook allemaal doen, hoe klein ook, goed gedrild..
Daarna zalf op zijn stompje. Dat is niet nodig, maar hij wil het graag en een beetje extra zorg voor dat armpje kan vast geen kwaad, special-need toch?:). Na het smeren wordt de zalf door meneer er weer zorgvuldig afgewassen.:)
We liepen naar de slaapkamer en hij ging in bed liggen, wat een wonder! P. ging even boodschappen doen. Waar is baba? vroeg hij? Die is boodschappen doen zei ik, hij koopt appels, sap en bier. Hij kocht nog meer, maar dat wist ik niet in het Chinees? Bier is niet voor kindjes zei hij. Dat had hij goed onthouden.
Hij ging braaf liggen, we lazen boekjes. Konijn en poesjes in Holland he? vroeg hij. Inderdaad.
Wil je met het vliegtuig naar Holland met papa en mama? vroeg ik. Nee hij wilde cola, kauwgom en chcocola. Hij stapte uit bed, erg vastbesloten. Kwam terug met een folder waar een vliegtuig in staat. Feiji (vliegtuig) zei hij, Helan ( holland), baba, mama, poes, konijn. Inderdaad. Baba moet ook slapen zei hij. En eerst zijn bril afdoen. Ja zei ik, inderdaad. Roepen dan maar, wie weet kwam baba dan wel snel. Maar P kon hem niet horen, ver in de winkel. Daar kwam P weer terug, met een tas. Tian helemaal blij: babaaaa! boodschappen gedaan, bier, niet voor kindjes. P bevestigde het allemaal. 5 minuten later hoorden we een licht snurkje, hij sliep!!

Vanmorgen was M niet topfit, grieperig, dus niet naar het ontbijt mee. De vermoeidheid eist zijn tol natuurlijk. Mama is ziek zeiden we. Niet naar ontbijt. Baba xinxin ontbijt? zei hij. Ja dat wel.
Kleren aan, allemaal zelf doen natuurlijk en de clown uithangen. Hoe krijg je twee benen in een pijp?. Onderbroek op zijn koppie en schateren.
Daar gingen ze dan bijna, P en Xinxin. Maar o jee, nu drong de werkelijkheid door: mama bleef thuis.
Brullen!! P deed een poging hem mee te nemen. M bleef thuis. We zitten op de 8e verdieping, en ik hoorde een geloei van beneden. Vanaf het balkon zag ik P geknield bij een klein rood jasje, dat loeide. P bracht hem terug, hij schokte nog wat na. Toen hij eenmaal op adem was probeerde ik te praten. Baba was wel lief, maar hij was bang zei hij. Een beetje bang? Nee, heeeeel erg bang!! Waarom dan? Dat mama weg is zei hij. Dat verbaasde ons natuurlijk niet erg, wel mooi dat hij het kan benoemen in elk geval.
P kwam terug met ontbijt voor ons, een stralende lach weer. Hij kreeg rijst, viste de erwtjes eruit.
Kijk eens, riep hij: o jee erwt in zijn neus!! Daarbij trok hij een Mr Bean hoofd .P viste de erwt eruit. Hij vond het zo mooi dat hij het nog wel 5 keer wilde vertellen: er zat een erwt in mijn neus en papa heeft hem eruit gehaald!!

Na het verlate ontbijt spelen. M ging foto's op de pc bekijken. Hij kwam kijken. Mama is aan het werk, zei hij. Xinxin niet werken, want Xinxin is een kindje. Maar M. had wel degelijk een mooi werkje bedacht voor hem: samen foto's kijken van het tehuis- mits geen drama natuurlijk- en zeggen wie er op staan. We hebben een hele lijst gemaakt van zijn oude vriendjes en leeftijden erbij. Een goed hulpje! En waardevol voor later ook , misschien.
Na het "werken" voelde ik me weer moe, ging op bed liggen. Xinxin erbij, kroop als een babyaap ertegenaan, even geslapen, en toen ik wakker werd zag ik een prachtig slapend Chineesje. Twee kleine streepjes als oogjes en een rond mondje. Nu slaapt hij nog steeds.

Na een minder prettige avond en nacht- machtstrijd om wel-niet slapen, steeds eruit komen met smoesjes:" mama dit is jouw boek, ik breng het aan je", waren we erg moe. We besloten niet mee te gaan op excursie naar de muur, een dagtochtje van een hele dag.
Bij het ontbijt troffen we heel veel andere ouders die ook niet meegingen, bijna al hun kindjes waren ziek, het zag er sneu uit, snotterende oogjes en veel gehuil.
Terug van het ontbijt vroeg Xinxin of we vandaag boodschappen gingen doen. Best een goed plan vonden we. Ja dus. Hoera hoera, dat was fijn, huppelend ging hij naar huis terug, al zingend: boodschappen doen, boodschappen doen!
In de taxi naar de stad, dat is bijna een half uur rijden, de stad is zo immens groot. Heel veel hoogbouw, veel glas ook, en alle wegen lijken voor ons op elkaar. Beijing telt 11 miljoen inwoners!
We gingen wat souvenirs kopen en een paar warenhuizen bezichtigen, altijd leuk om te kijken hoe het in een ander land gaat. We verbaasden ons over de overvloed aan producten, veel dingen die voor ons ook nieuw zijn. Veel electronica.
In een warenhuis ging het mis, er steeg een geloei op van onze zoon. Iedereen keek natuurlijk en ging eromheen staan. Aanleiding was dat hij zijn zin niet kreeg. Het was ook wel erg gemeen: diverse verkopers lieten hem speelgoed zien, zo van: dan kopen zijn ouders het wel. Het loeien hield maar aan , dus we gingen naar huis. In de taxi zei hij dat hij het winkelen erg leuk vond!

Thuis ging hij met zijn telefoon spelen, waar muziek en geluid uitkomt. Hij voerde hele gesprekken en trok allemaal gezichten, het deed erg aan de zakenlui denken die hier veel in het hotel zijn. We lieten zijn zwemvleugels zien, eens kijken of hij daar de bedoeling van snapte. Het leek van niet.
Boekje met beginners-Chinees erbij: we gaan naar het zwembad. Terwijl we onze spullen pakten zagen we ineens dat hij zijn kleren al had uitgedaan. Hij dacht dat hij in bad ging.
Kleertjes weer aan en op pad. Onderweg eerst langs zijn vriendinnen in een souvernirwinkel. Elke keer als we er langskomen vliegen die meiden op hem af, knuffelen hem en Xinxin vertelt wat we gaan doen of hebben gedaan. Hij zwelgt in die aandacht. Vandaag wilden ze weten wanneer we weg zouden gaan omdat ze nog met hem op de foto wilden.
Daarna naar het zwembad, we verwachtten eigenlijk een klein drama. Maar hij vond het prachtig, zag alleen de gevaren niet en wilde ZELF zwemmen. Dat mocht niet. Na het zwemmen afdrogen in de dameskleedruimte, hij keek zijn ogen uit, wees eens hier en daar en giechelde enorm. Baba moest daar ook komen zei hij:-))
De stemming sloeg om toen een lief ogend klein meisje ging vragen waar zijn 2e handje was.
Huh?! zei hij. Ze herhaalde haar vraag nog een paar keer, elke keer zei hij: huh?!! Niet zijn favoriete onderwerp natuurlijk. Nu loopt hij rond met een gratis badmuts van het hotel en vraagt om cola. Krijgt hij niet

We hadden lekker geslapen, gelukkig. Xinxin voelde aan M.'s voorhoofd en zei: mama is ziek. Zijn eigen voorhoofd: Xinxin een beetje ziek, baba niet ziek. Maar mama was niet meer ziek, hij vindt het meer leuk om dokter te spelen. Gisteren toen hij al in bed lag greep ik de kans om een stukje chocola te pakken, en kwam daarna bij zijn bed:
wat heb je in je mond? vroeg hij. O jee.. Mama is beetje ziek, dat is een pilletje, zei ik
Oh, ik wil kijken , zei hij, doe je mond eens open. Betrapt. En gieren van de lach. Mama tsjekelu!!
Om niet ziek te worden hebben we extra vitaminepillen meegenomen. We zegenen onszelf dat we nog niet echt heel ziek waren = bijna de hele groep is al over zijn nek gegaan, fijn dat dat ons bespaard blijft:) De pillen worden nu steeds door Xinxin gepakt, pillen voor mama, die is ziek, zegt hij dan, en voelt aan het voorhoofd.

Na het ontbijt liepen we terug met een ander stel dat hun tweede dochtertje heeft opgehaald. Xinxin en het oudste meisje gingen samenspelen, prachtig om te zien, geen enkele taalbarriere ook. Ze duwden elkaar in de buggy rond, en plukten bloemetjes voor elkaar. Hopelijk gaat het in Nederland ook zo, meestal is hij nogal terughoudend bij andere kinderen, misschien denkt hij dat hij terug moet ofzo.

We wilden eigenlijk nog wat gaan bekijken, hebben niet heel veel gezien in Beijing, maar goed, we komen in eerste instantie voor ons kindje en niet voor allerlei bezienswaardigheden. Xinxin vindt het thuis of rondom huis het fijnste, dus we deden rustig aan. Koffers pakken, alles kon erin.
Feiji Helan vliegtuig holland zei hij. Hij snapt het wel een beetje in elk geval. Hij weet nu ook hoeveel konijnen en poezen er zijn, en dat we een bootje hebben, dat vertelt hij aan iedereen ook.
We toverden de zwemvleugels tevoorschijn en zeiden dat baba en Xinxin naar het zwembad gingen, wilde hij dat wel ? Ja mama blijft thuis zei hij, die is ziek. Haha, je wordt gewoon ziek gepraat door hem zo. We konden eigenlijk niet geloven dat hij echt alleen met P op stap wilde, maar het was waar.
Hij stuiterde door de kamer van de voorpret, naar het zwembad, naar het zwembad! Baba en Xinxin!!
Vrolijk lachend gingen ze weg, bye bye mama, riep hij. Ik keek nog even vanaf het balkon, geen geloei. Even tijd voor een slaapje en de explosie van kleren en speelgoed opruimen.
Ze kwamen weer terug, het was goed gegaan. Mooi zo. Weer een stapje verder ook!

P ging nog wat filmen vanaf het balkon, Xinxin mee natuurlijk. Wil je me optillen zei hij, ik ben niet zo groot! Terug de kamer in, oei een vinger tussen de deur.. Krijsen, en meteen op schoot.
We deden er zalf op, de stomp werd ook meteen meegenomen natuurlijk. En een pleister op de zere vinger. Koed zou, mama, zei hij. Een pleister had hij nog nooit gezien, hij liet hem wel 20 keer zien. Kijk!
Het feest was nog niet afgelopen, hij kreeg een stukje chocola. En nog een. Koed zou baba!! In Langfang / kindertehuis/ was geen chocola, zei hij. En was er cola, vroegen we? Ja heel veel cola zei hij, met een big smile. Mag ik cola? nee dat mocht niet.

Nog meer feest, we gingen naar het park, erg leuk om te zien, Chinezen die zitten te kaarten, of andere spelletjes doen. We trekken veel aandacht, door onze combinatie met Xinxin en zijn arm ook.
Soms ook complimentjes "you are good", of vragen.
In het park bleek een speeltuintje, met apparaten waar je in kon. Dat wilde hij wel. Als een hooghartige keizer liet hij zich rijden in treintjes, vliegtuigen etc. Er kwamen muziekjes uit en hij zong mee. Af en toe een droeve blik, we dachten dat hij de kinderen miste, er was daar ook een trampoline, net als in zijn tehuis...
Terug naar huis een kwade bui, maar ze duren steeds korter.

Nu zijn we in afwachting van zijn visum en paspoort, de tv staat aan bij een klassiek concert. Xinxin wijst op de dirigent en zegt laoshi, betekent meester. Hij danst op de muziek, is echt gek op muziek. Zometeen nog uit eten met de hele groep en dan de laatste nacht in China.

Hallo allemaal,

Jullie slapen allemaal nog, wij zijn al weer volop in de weer: jetlag...
Wat ontzettend leuk om al jullie reacties op gastenboek te lezen.
We zullen nieuwe foto's vandaag of morgen bij "foto's" zetten, kunnen nu weer op de site.

We zijn erg blij dat we weer thuis zijn, het was wel een zware reis ook.
Tian verheugde zich erg op de vlucht, stond gisteren al te springen: feiji, feiji! (vliegtuig)
We reden in een bus naar het vliegveld en moesten daar natuurlijk inchecken, wat een ramp, eindeloos wachten.
De donderwolk kwam opzetten: dit IS geen vliegtuig!! Nee, nog niet.
Hij stapte blij het vliegtuig in, we vonden het zelf wel een ontroerend moment: klein ventje verlaat zijn moederland, omdat het hem niet gegeven is daar bij ouders te zijn...
Meneer zelf riep blij: Bye bye Beijing.
In het vliegtuig kreeg hij een eigen stoel, erg leuk, met veel knopjes eraan.
Maar na een tijdje was de lol er natuurlijk af en dan is 10.5 uur met een peuter erg vervelend... Veel gemopper en af en toe gehuil. Gelukkig waren er meer krijsende kindjes mee:)

Goede aankomst op Schiphol. Applaus toen we de aankomsthal inkwamen. Veel mensen hadden een groot welkomstcomitee, wij juist niet, een paar familieleden en vrienden, we wilden een beetje rustig thuiskomen.
Tian kreeg een ballon van onze vrienden en een een puzzeltje en was meteen in een goede bui.
In de auto zetten hij grote oogjes op, hij leek te snappen dat we de eindbestemming naderden.
Wat een pokkenweer! En heerlijk om opgehaald te worden dan.
Thuis stapte hij naar binnen, ogen als schoteltjes. We vonden het wel spannend,hoe zou hij reageren na maanden voorpret en verheugen, misschien herkende hij het wel niet.
Maar jawel! Hij begon te stralen.
Helan, helan! (Holland) De poezen en de konijnen vond hij prachtig, zijn kamer ook, maar hij kondigde meteen aan dat hij daar niet ging slapen..
Snel nog in bad en naar bed, naar we hopen de laatste keer samen in bed voorlopig, al zal het wel een drama worden.

groetjes en nogmaals veel dank van Machteld, Peter en Tian